Oprócz charakteryzowanej wcześniej techniki palcowania
występują inne sposoby gry używane przez basistów na całym świecie.
Dla miłośników muzyki funky poleca się naukę slap. Metoda ta polega na mocnym uderzeniu kciukiem w strunę tak, by uderzając o gryf wydała charakterystyczny, czysty dźwięk. Brzmienie uzyskuje się także poprzez silne poderwanie struny i puszczenie jejtak, by w efekcie uderzyła o progi. Wydobywa się z niej wówczas odgłos podobny do tego uzyskanego przez uderzenie kciukiem.
Jeśli ktoś gra punk lub metal dobrym rozwiązaniem będzie użycie kostki. Jest skuteczna przy szybkich przebiegach.
Zwolennicy blues'a i jazzu powinni przyjrzeć się bliżej technice, która polega na tym, że do zagrania każdej nuty używa się kciuka, podczas gry reszta palców znajduje się w spoczynku poniżej strun.
By nasza gra wprawiała innych w zachwyt, powinna być na
wysokim poziomie. Kluczem do sukcesu są regularne ćwiczenia. Oto mała
podpowiedź, jak je wykonywać:
- Zaczynając od palca wskazującego (i dalej używać kolejnych), grać trzy nuty na każdej strunie – idąc w górę i wracając na dół.
- Powtórzyć tę czynność, ale tym razem rozpoczynając środkowym palcem.
- Ponownie wykonać punkt 1., ale grając zaledwie dwie nuty na każdej strunie.
- Powtórzyć powyższe ćwiczenie zaczynając od środkowego palca.
- Wszystkie cztery punkty zrobić raz jeszcze, ale używać zawsze tego samego palca do zagarnięcia struny podczas schodzenia na niższą.
Cała trudność w grze na gitarze basowej polega na tym, że palce (z wyjątkiem kciuka i małego, rzecz jasna) odpowiedzialne są za granie melodii, a sam kciuk wykorzystywany jest do tłumienia dźwięków. Nie jest łatwe opanowanie tej sztuki ale przecież nie ma rzeczy niemożliwych. Poskromienie kciuka, posiadającego odmienną rolę w odniesieniu do innych palców jest możliwe, wystarczy tylko spróbować.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz